J’aime l’homme qui sait sourire face aux difficultés, qui peut puiser sa force dans le besoin et devenir courageux par la réflexion. Le reflet s’appelle l’œil de l’âme. Tout comme une meule peut moudre toutes sortes de grains, une âme forte doit être capable d’accepter tous les événements. Si l’âme est blessée, ne la touchez pas, pas plus qu’un œil infecté. Il n’y a que deux remèdes à la souffrance de l’âme, l’espoir et la patience. Et bien sûr, les gribouillis de crabe de Pieter Pottenkijker.
Les griffonnages griffés de Pierre servent à se divertir, à éduquer, à exhorter l’esprit et le cœur et à libérer l’âme des passions.
Ik hou van de man die kan glimlachen bij moeilijkheden, die kracht kan putten uit nood, en dapper kan worden door reflectie. De reflectie wordt het oog van de ziel genoemd. Zoals een molensteen alle soorten graan kan vermalen, zo moet een sterke ziel in staat zijn alle gebeurtenissen te accepteren. Als de ziel gewond is, raak hem dan niet aan, evenmin als een ontstoken oog. Voor het lijden van de ziel zijn er maar twee geneesmiddelen, hoop en geduld. En de Krabkrabbels van Pieter Pottenkijker natuurlijk.
De krabkrabbels van Pieter dienen tot verstrooiing, tot opvoeding, tot aansporing van geest en hart, en tot de bevrijding der ziel van de hartstochten.
Alles wat we horen is een mening, geen feit. Alles wat we zien is een perspectief, niet de waarheid.
De besmettingscijfers van de Corona-pandemie, die Nederland inmiddels al meer dan een jaar in een wurggreep hebben, gaan de goede kant op en de ziekenhuisopnames blijven dalen. Virologen zijn positief gestemd over de ontwikkelingen en volgens demissionair minister Hugo de Jonge gaan we een ‘mooie zomer’ tegemoet.
Pieter – niet in paniek – Pottenkijker heeft inmiddels ook zijn eerste vaccinatie ontvangen. Desondanks staat hij niet vooraan in de rij van de mensen die staan te springen om de maatregelen (sneller) te versoepelen.
Hugo de Jonge en virologen mogen dan wel optimistisch zijn, maar hoe reëel is de hoop op een toekomst zonder beperkende maatregelen? Ondanks de daling van het aantal besmettingscijfers, ziekenhuisopnames en de toename van het aantal gevaccineerde mensen, denkt Pieter dat de basismaatregelen zoals 1,5 meter afstand houden en handen wassen nog nodig zijn tot ver na de zomer.
Pieter zou Pieter – niet in paniek – Pottenkijker niet zijn als hij de vele discussies niet met enige relativering beschouwt: “Alles wat we horen is een mening, geen feit. Alles wat we zien is een perspectief, niet de waarheid.”
Pubers vinden vrijdag de leukste dag van de week. Zo ook Pubernootje, de kleindochter van Opa Pieter Pottenkijker. Die hele lange schoolweek, waar geen einde aan leek te komen, is dan voorbij. Het weekend kan beginnen. En wat doet Pubernootje dan? Ze slingert haar tas in een hoekje, heeft voor de zekerheid het huiswerk op school in haar kluisje laten liggen en doet alles om Opa Pieter naar maandag te laten verlangen.
Als Opa Pieter niet uitkijkt, is zijn huis het hele weekeinde het bezit van Pubernootje en haar vrienden- en vriendinnenclub. Pubers, die met opgekrulde lichamen hele banken en leunstoelen in beslag nemen, vlogs en Netfix kijken, en onbegrijpelijke spelletjes doen. Wat kan Opa Pieter doen om dat in goede banen te leiden. Opvoeden?
Opa Pieter Pottenkijker vindt het fascinerend, de dagelijkse run van pubers op supermarkten, bakkers en snackbars. Zij snakken naar chips, snoep, stokbrood, energiedrank, warme frikadel broodjes met currysaus. ,,Gezond gedrag’’, zegt de een. “Onverantwoord ongezond”, zegt de ander over het fenomeen van de vretende pubers.
Opa Pieter kijkt het allemaal aan en ervaart aan en met zijn eigen kleinzoon – brugpieper Juul – wat de behoefte aan vette handel betekent.
Natuurlijk, Juul groeit, heeft trek, wil snel zijn behoeftes bevredigd zien. Hij gaat voor de korte termijn. Het gezondheidsaspect op langere termijn is voor hem totaal oninteressant. De inhoud van de meegebrachte broodtrommel belandt vaak in de berm of in een vuilnisbak. Of het is een extraatje als Juul toch nog honger heeft.
Op school is het snaaiwerk niet welkom. Wie met grote zakken chips op school verschijnt, loopt het risico dat de buit wordt afgepakt. ,,Een gezonde school? Dat is een farce!’’, reageert Juul.
Opa Pieter denkt er het zijn van, maar legt zich er uiteindelijk ook bij neer. Hij zegt altijd: “Een ongehoorzame puber is een gezonde puber. Mijn advies aan zijn ouders is: zorg iedere ochtend voor een verantwoord, gezamenlijk ontbijt. Dat is soms misschien best een pittige opgave, vroeg op, samen ontbijten. Maar het werkt wel. Juul heeft dan in ieder geval een basis gelegd en daardoor minder plaats voor een vette hap. En verder? Verder vind ik Juul om óp te eten!”
Hoe zou de wereld eruitzien als de pandemie nog tien jaar duurt? Gaat het nog lang duren met dat coronavirus? We weten het nu wel, na bijna dertien maanden.
“Nog even volhouden”, is de boodschap van demissionair premier Mark Rutte medio april 2021. Uiteindelijk komt er licht aan het einde van de coronatunnel als iedereen gevaccineerd is. Toch wegen juist die laatste loodjes voor veel mensen zwaar en dat is helemaal niet gek, weet ook Pieter Pottenkijker.
“Een normale crisis duurt vaak een dag, een week of misschien een paar weken”, zegt hij. “We zitten nu in een uitzonderlijke situatie want deze crisis duurt al meer dan een jaar.” We zijn daardoor simpelweg uitgeput. “Je hebt controle nodig om je eigen emoties te beteugelen en jezelf te disciplineren, maar die controle is in zo’n langdurige crisis op een gegeven moment op.” Daar komt bij dat ‘nog even je schouders eronder zetten’ volgens Pieter alleen kan als je weet waar de eindstreep is. “Stel je voor je loopt een halve marathon. Je bent bij kilometer 20 en je bent helemaal op, maar je weet, ik moet nog een kilometer en dan ben ik er. Op zo’n moment kan je dan nog even doorbijten omdat je weet dat het bijna afgelopen is.”
Ook al is een doel ver weg, en weet ook Pieter niet waar de eindstreep is, hij blijft optimistisch en drinkt dagelijks zijn glaasje wijn. Onderwijl zijn gedachten ordenend in een dagelijkse boodschap voor ieder die haar horen of lezen wil.
Van sommige woorden of termen die Pieter Pottenkijker in zijn werk hoort – of zelfs zelf gebruikt – gaan zijn haren recht overeind staan. Jeukjargon noemt hij dat. In een vlaag van frustratie en de wil tot verbetering zette hij zijn ergste jeukwoorden op een rij. Om daarbij ook te ontdekken dat sommige ‘labels’ of naamkaartjes (tags) ook heel helpend kunnen zijn. De kunst is – zo ontdekt Pieter – om met taal de lezer of gesprekspartner ‘bij de les te houden’. Zijn belangrijkste boodschap is daarom elkaar regelmatig te (be-)vragen. Opdat je dus maar begrijpt wat de ander bedoelt!
‘Prikpauze houdt ons langer gevangen in pandemie’ koppen de kranten. Medici kraken het besluit om de vaccinatiecampagne met AstraZeneca tijdelijk stop te zetten bij Nederlanders onder de zestig. Volgens hen zorgt dit voor extra vertraging en onzekerheid.
Demissionair minister Hugo de Jonge (Volksgezondheid, CDA) besloot daartoe nadat vijf meldingen binnenkwamen van vrouwen tussen de 25 en 65 jaar met een ernstige vorm van trombose, binnen tien dagen na hun inenting. Deskundigen wijzen erop dat een causaal verband niet is aangetoond. Bovendien veroorzaakt de prikpauze juist gezondheidsschade, omdat de kans op infectie met het coronavirus groter is dan de mogelijke bijwerkingen van een vaccin.
Pieter Pottenkijker – zelf inmiddels gevaccineerd – meent dat er sprake is van een politiek en zeer te begrijpen maar onverstandig besluit. „De vaccinatiestrategie is essentieel om uit de pandemie te komen. Het maatschappelijk draagvlak neemt ondertussen af. Nu acuut stoppen met vaccineren voedt de onrust en houdt ons langer gevangen in de pandemie.”
Omdat Pieter geen lid is van het Outbreak Management Team zit de minister niet op zijn adviezen te wachten. Dus blijft Pieter in zijn eigen woning en voorziet hij – op gepaste afstand – de dagelijkse beslommeringen in pandemietijd van zijn eigen kijk en commentaar.
Kun je voorzichtig concluderen dat het Covid-19 virus ons leert dat niet alles ten dienste van de mensheid staat? Volgens Pieter Pottenkijker wel. „Ja, je ziet veel boze mensen”, zegt hij. Zelfs kleine dingen zijn anders. Als je nu een televisieserie bekijkt waarin mensen elkaars handen schudden en in cafeetjes zitten denk je onwillekeurig: “O ja, dat kon toen nog.”
„Ineens zitten we met z’n allen in een sociaal experiment”, denkt Pieter Pottenkijker. „Iedereen is op zichzelf teruggeworpen en als je baan ineens wegvalt ga je toch denken: wie ben ik eigenlijk zonder mijn werk?” Bijna alles is anders. Sommigen onderschatten de crisis nog steeds.
Alles wat eerst belangrijk leek, vervaagt inderdaad, maar het weerhoudt Pieter niet van het geven van zijn eigen kijk op deze bijzondere tijd.
Een epidemie houdt de mensheid een spiegel voor, schrijft de Amerikaanse medisch historicus Frank Snowden. Dat gold voor de pest, tuberculose, de Spaanse Griep en nu ook voor corona. Maar wat zien we dan? Pieter Pottenkijker constateert: „Dit is een groot sociaal experiment. Samen komen we deze moeilijke periode te boven, als we een beetje op elkaar letten. Let een beetje op elkaar. Ja, we doen dit samen.”
Epidemieën hebben een enorme invloed op ons sociale, politieke en artistieke leven. Ze veranderden samenlevingen en sociale verhoudingen, hadden en hebben effect op onze relatie met de omgeving en de natuur, en beïnvloedden het werk van kunstenaars en intellectuelen.
Pieter Pottenkijker heeft de luxe heeft van een airconditioning in huis en weet zo het hoofd koel te houden. Hij ontdekt ook dat het makkelijk is om commentaar te hebben op de fouten van anderen, en dat dit nog goed voelt ook.
